فولاد فنر
فولادهايي هستند كه به‌دليل خاصيت ارتجاعي ناشي از اثر سرد كردن در روغن يا آب و بعد برگشت دادن، براي ساخت هرگونه قطعه فنري مناسب هستند. اين خاصيت ارتجاعي ناشي از تغيير شكل‌پذيري الاستيك است كه آن را قادر مي‌سازد تا حدي مشخص و موردنظر، تحت بار قرار بگيرد بدون اينكه تغييرشكل دائمي بعد از حذف بار در آنها ايجاد شده باشد. اغلب خواص ايجاد شده در فنرها از اضافه كردن عناصر آلياژي نظير سيليكون، منگنز، موليبدن و واناديم به مذاب حاوي كربن و عمليات حرارتي يعني سخت كردن توسط سرد كردن در آب يا روغن و سپس برگشت دادن بلافاصله پس از آن، به‌دست مي‌آيد.

عوامل مؤثر در انتخاب فولاد فنر
هر فولاد فنري، بايد با توجه به شرايط عملكردي و باري كه به آن اعمال مي‌شود، انتخاب شود. مهمترين عوامل مؤثر در انتخاب يك فولاد فنر عبارتند از:

خواص فولاد فنر
خواص فولاد فنر ممكن است قبل و بعد از توليد، كمي با يكديگر تفاوت داشته باشند. درعين‌حال، چهار خصوصيت لازم براي ساختن فنر عبارتند از:
1 . شكل‌پذيري خوب
2 . عاري بودن از نقايص و عيوب
3 . هزينه پايين
4 . قابليت دسترسي
اما بعد از ساخت فنر، خواص مورد انتظار عبارتند از:
1 . استحكام مكانيكي بالا بويژه حد الاستيك
2 . مقاومت بالا در مقابل خستگي
3 . مدول الاستيك مناسب
4 . مقاومت بالا در مقابل خوردگي

دسته‌بندي فولاد فنر
فولادهاي فنر از لحاظ تركيب شيميايي به 2 گروه اصلي تقسيم مي‌شوند كه عبارتند از:
1 . فولادهاي كربني
به آن دسته از فولادها گفته مي‌شود كه كربن، اصلي‌ترين عنصر آلياژي آن باشد و عناصري نظير منگنز، سيليسيم و آلومينيم در آن حضور داشته باشند.

2 . فولادهاي آلياژي
به فولادهايي گفته مي‌شود كه درصد عناصر آلياژي در تركيب آنها، قابل‌توجه بوده و نقش اصلي در تعيين خواص مكانيكي را، اهميت عناصر آلياژي ايفا مي‌كنند.
با توجه به تعاريف بالا، فولادهاي فنر در 9 گريد دسته‌بندي مي‌شوند.

عمده‌ترين عناصر شيميايي موجود در فولادهاي فنر، عبارتند از آهن، كربن، منگنز، سيليكون، گوگرد، كُرم و واناديم.